Prvi beogradski taksisti
Prvi auto-taksiji u Beogradu pojavili su se već posle Prvog svetskog rata i polako potiskivali fijakere sa beogradskih ulica. Sredinom tridesetih godina u Beogradu je ostalo svega desetak fijakera koji su taksirali.
Među taksistima je bilo onih koji su samostalno taksirali ili angažovali šofere, a bilo je o onih kojima je ovaj posao bio dodatno zanimanje. Beogradski taksisti su u periodu između dva rata vozili nove i polovne automobile brojnih marki, ali su dominirali američki - bjuici, ševroleti, krajsleri i fordovi.
Table za taksiranje nabavljali su preko saobraćajnog odeljenja Uprave grada Beograda, kod firme "Solid" čiji je vlasnik bio Petar Janković. Taksimetre su iznajmljivali od trgovca Bore Vučkovića. Već krajem tridesetih godina sve taksi-stanice u gradu imale su telefone smeštene u specijalnim kutijama.
Od 1922. godine u Beogradu postoji Udruženje profesionalnih šofera sopstvenika auto-taksija. Iste godine osnovan je i penzioni fond. Sopstvenici auto-taksija su jula 1933. godine Beogradskoj trgovinskoj komori uputili zahtev da se osnuje udruženje. To se i dogodilo 8. septembra iste godine. Već naredne godine osnovan je Savez udruženja sopstvenika auto-taksija u Jugoslaviji koje je početkom 1940. imalo 673 člana.
Pravilnik o radu taksista je predviđao da oni kola moraju parkirati po redu, da ne otimaju mušterije, telefon koriste po ustanovljenom redu, da se ne udaljvaju od kola, da ne piju alkohol, ne zadirkuju prolaznike, da se prema mušterijama ophode uljudno, da putnike voze po odobrenoj tarifi i da održavaju čistoću na stanicama.
